Tot de tanden toe bewapend

Sofie Boterlikker, een eenvoudige boerendochter uit Amsterdam met weinig haar op haar tanden, heeft nooit moeite om ergens haar tanden in te zetten. Als ze eenmaal ergens aan begint, dan zet ze een tandje bij en bijt ze door. Door die houding staat ze nooit met haar mond vol tanden als de tandarts haar aan de tand voelt over haar mondhygiene. Over haar eetstoornis houdt ze echter de kaken stijf op elkaar, tenzij ze honger heeft. Dan eet ze met lange tanden en met het schaamrood op haar kaken snel wat chips en cola, een bizar dieet dat regelmatig aan de kaak wordt gesteld door haar omgeving. Ze lacht dan altijd als een boer met kiespijn de opmerkingen weg die ze voor haar kiezen krijgt.
Sofie is te boeken als pantomimespeler.

De rode draad in het verhaal

Zelf gaan knutselen in de meterkast is geen aanrader kan ik u vertellen. Blijkbaar heb ik de letterlijke rode draad in het verhaal verkeerd aangekeken. Er klotst nu rode stroom uit de stopcontacten.

Oog voor geveinsde details

Geraldine Kikkertong, eerste nakomeling van een onbekende huisarts zonder sterallures uit een klein dorpje dat zich letterlijk nooit op de kaart heeft weten te zetten, stond bekend om het op kapabele wijze kunnen onderdrukken van haar meest karakteristieke geveinsde emoties. Ondanks dat ze op negenjarige leeftijd kleurenblind was geraakt bleef groen altijd steevast haar favoriete lievelingskleur tijdens betekenisloze dorpsfeesten en flashmobs (Nederlands: flitsmeutes) met minder dan tien deelnemers.