Mijn toenmalige vriendin had een konijntje. Een echt levend lief klein konijntje. Die nam ze altijd mee in haar handtasje, ook als ze op stap ging met vriendinnen die nog wilde haren hadden. Regelmatig greep ze in een keuteltje, vaak nog vochtig van versheid, wanneer ze haar lippen wilde stiften. Maar dat is nu niet relevant. Net iets meer dan een maand geleden maakte ze het uit. We kwamen thuis van een weekendje sauna en nog geen uur later trok ze haar jas aan, pakte haar handtasje en sloeg ze de deur achter zich dicht. BAM. Dat handtasje kwam nooit klem te zitten tussen deuren, daar lette ze wel op.
Drie weken later bestelde ik voor het eerst in mijn leven telefonisch een pizza. De bezorger klopte op de deur op precies dezelfde manier zoals zij dat altijd deed in het begin. Twee beleefde klopjes en een afsluitende zachte, maar uiterst passionele klop zoals alleen zij dat kon.
Het konijntje heb nooit meer gezien.
Posts
No comments:
Post a Comment