Ik vond vanmiddag een kabouter. Onder een struik zat hij. Zijn rode puntmuts wiegde zachtjes in de wind, terwijl hij een liedje van Frans Bauer tussen zijn lange neusharen door neuriede. Ik probeerde oogcontact met hem te krijgen, maar hij ging zo op in zijn kleine kabouterdingetjes dat zelfs de schittering van de zon op mijn junglemes hem ontging. Langzaam sloop ik dichterbij. Zijn typische penetrante kaboutergeur begon een ingetogen sirtaki te dansen op de diverse slijmvliezen van mijn luchtwegen.
(wordt vervolgt)
Posts
No comments:
Post a Comment