Eduard zette zijn geluidsprekers harder. Frederik Blaaskraag was op de radio met zijn eenmalige Dingen Die Je Niet Probeert Voor Je Dood Gaat Show. Eduard draaide de voluptueuze volumeknop drie slagen verder dan mogelijk was, trok z'n sokken uit en ging met zijn buik op z'n kat liggen en genoot van Frederik. De inmiddels tot gemeengoed verworden jingle van de eenmalige show deed Eduard sidderen van genot. Zijn kat miauwde.
Eduard schrok zich een gleufhoedje toen hij besefte dat hij op z'n kat lag en schoof snel een schoteltje opdrinkmelk onder z'n bleke behaarde buik. Ondertussen babbelde Frederik op de radio verder over de periode in zijn leven dat hij voor zijn dood nooit gas terug nam in bochten in de bergen van Afghanistan wanneer er een geestelijk leider van de Taliban hem argwanend aankeek vanaf de motorkap. Eduard's kring-, ring- en sluitspieren verslapten; bij deze show kon hij echt ontspannen.
De show werd plots onderbroken door reclame van Always Met Vleugeltjes. Dat is geen anti-conceptiemiddel, je gaat er niet van vliegen, maar het vangt wel alle ellende op. Daarop volgde een reclame van Witte Kneus waarin beloofd werd dat er witte verf was toegevoegd om je vuile was nu eindelijk wit buiten te kunnen hangen.
Eduard gaapte.
Sunday, November 22, 2009
Sunday, November 15, 2009
Buiten aarde bellen
Diederik Boterletter was een rustige jongeman met ADHD die een wat aparte hobby had. Nu ja, eigenlijk had hij twee hobbies. De eerste was het verkeerd spellen van de naam van koningin Beatrix. Hij behoorde zelfs tot de internationale sub-top en reisde regelmatig naar Zweden om een nieuwe prijzenkast te kopen van het bekendste knackebrod-vretende bedrijf ter wereld.
Zijn tweede hobbie was een wat minder ingevoerde, zelfs ietwat obscure bezigheid: het optelefoneren van hele lange zelfverzonnen telefoonnummers. Zo had hij bijvoorbeeld 3248738473874337873 een keer gedraaid op zijn mobieltje uit 1996 met draaischijf en hoorn. Met een tegen de 100% aanschurkende regelmaat kreeg Diederik geen gehoor, een in-gesprek-toon te horen, of kreeg hij weken later van KPN schriftelijk bericht dat de verbinding 'helaas om technische redenen niet tot stand kon worden gebracht'.
Op een goede dag draaide Diederik echter 32493483294839899999990042. En er werd opgenomen. Diederik legde zijn gehoororgaan te luister tegen de hoorn. Met een dik Engels accent toeterde de andere kant van de lijn in onberispelijk Spaans: "Hello there, what can I do you for?". Diederik, een door de wol geverfde professional, antwoorde brisk: "Yo homey, is mister Fons Waterslager available or unavailable?". Waarop de stem parereerde: "no, he's not." Diederik dacht na. Fons was blijkbaar niet beschikbaar en niet niet beschikbaar tegelijkertijd. Daar moest een reden voor zijn.
Terwijl Diederik hard aan het nadenken was over zijn repliek antwoordde hij: "well, can I speak to him?"
"No, you can."
"Well than, give him to me."
"I will, but I can't."
"You're weird."
"No, I'm Martian."
"So Fons is on Mars."
"Well yes, but he isn't."
"That's odd."
"Not really, he is in a quantum-teleconference with Jupiter and Saturn while on vacation with his wife ands kids in his office on Mars."
"Damn, he's a hard man to get hold of."
"No, he isn't."
"Yes he is!"
"No, he isn't."
"Oh fuck off, give me Fons."
"Okay."
De lijn kraakte voor een moment en na een korte stilte sprak een donkere, zware whiskey-rook stem in een onvervalst Amsterdams accent: "Goede middendag, je spreekt met Fons Waterslagert". Diederik schrok en smeet abrupt de hoorn op de haak van zijn mobieltje. Zweetdruppeltjes parelden van zijn voorhoofd en drupten op z'n buro om daar kleine diamantjes te stollen. Nooit eerder had iemand hem getutoyeerd, behalve zijn vrouw die na 25 jaar huwelijk daarvoor toestemming had gekregen als kado.
Diederik legde zijn benen op z'n bureau, bedacht zich en koppelde ze toch weer aan zijn stompjes vast. Hij liep naar de koelkast, pakte er een sigaar uit en stak hem op een schroef uit de muur. Jonglerend met enkele van zijn meest favoriete papierversnipperaars ijsbeerde Diederik door zijn kelder met uitzicht op zee. Hoe kon hij nou gemist hebben dat hij een jaar later Fons toestemming zou gaan geven onbekenden in het Nederlands aan te spreken?
Er werd op de deur geklopt. Diederik klopte niet terug en maakte in plaats daarvan enkele radslagen door zijn kantoor, landde op zijn enige kapotte koelkast naast de schroef in de muur, haalde de sigaar eraf en stak hem in vuur en vlam. Er werd nogmaals geklopt op de deur, direct gevolgd door een stem die door vijf centimeter gewapend graniet zich verstaanbaar probeerde te maken.
Terwijl de sigaar bezig was de vluchtstrook in Diederiks longen te asfalteren dacht Diederik na over de vrienden die hij leerde kennen tijdens zijn periode in De Kliniek en met name over diegenen die tegen deuren praatten. Dat waren er zeker elf, dus het zou gekkenwerk zijn om hier nog meer hersencapaciteit tegenaan te gooien. Dus Diederik besloot Michelle Kleefkogel aan een van haar glazuurwitte tanden te voelen over het hoe en waarom.
Hij drukte op de rode knop rechtsboven de schroef uit de muur. Buiten ging het luchtzakalarm af. Een passerende vreemde vogel, niet bekend in de omgeving, negeerde het en viel plotsklaps zestig meter naar beneden recht in de klauwen van een warme luchtstroom die hem verder naar zijn bestemming vervoerde. Binnen ging ook een sirene af en groene zwaailichten waarschuwden iedere dove kwartel dat de loeiende sirene het ditmaal menens was.
Seconden later zwaaide de gewapende granieten deur open. Een toevallig passerende cavia bleef tweedimensionaal tussen muur en deur plakken en begon direct met zijn proces tot fossilatie. "Beter laat dan nooit", dacht Diederik en sloot vliegensvlug het deurtje van de caviakooi.
Michelle Kleefkogel, die inderdaad tegen Diederiks deur aan het praten was, keek verschrikt op.
To be continued...
Zijn tweede hobbie was een wat minder ingevoerde, zelfs ietwat obscure bezigheid: het optelefoneren van hele lange zelfverzonnen telefoonnummers. Zo had hij bijvoorbeeld 3248738473874337873 een keer gedraaid op zijn mobieltje uit 1996 met draaischijf en hoorn. Met een tegen de 100% aanschurkende regelmaat kreeg Diederik geen gehoor, een in-gesprek-toon te horen, of kreeg hij weken later van KPN schriftelijk bericht dat de verbinding 'helaas om technische redenen niet tot stand kon worden gebracht'.
Op een goede dag draaide Diederik echter 32493483294839899999990042. En er werd opgenomen. Diederik legde zijn gehoororgaan te luister tegen de hoorn. Met een dik Engels accent toeterde de andere kant van de lijn in onberispelijk Spaans: "Hello there, what can I do you for?". Diederik, een door de wol geverfde professional, antwoorde brisk: "Yo homey, is mister Fons Waterslager available or unavailable?". Waarop de stem parereerde: "no, he's not." Diederik dacht na. Fons was blijkbaar niet beschikbaar en niet niet beschikbaar tegelijkertijd. Daar moest een reden voor zijn.
Terwijl Diederik hard aan het nadenken was over zijn repliek antwoordde hij: "well, can I speak to him?"
"No, you can."
"Well than, give him to me."
"I will, but I can't."
"You're weird."
"No, I'm Martian."
"So Fons is on Mars."
"Well yes, but he isn't."
"That's odd."
"Not really, he is in a quantum-teleconference with Jupiter and Saturn while on vacation with his wife ands kids in his office on Mars."
"Damn, he's a hard man to get hold of."
"No, he isn't."
"Yes he is!"
"No, he isn't."
"Oh fuck off, give me Fons."
"Okay."
De lijn kraakte voor een moment en na een korte stilte sprak een donkere, zware whiskey-rook stem in een onvervalst Amsterdams accent: "Goede middendag, je spreekt met Fons Waterslagert". Diederik schrok en smeet abrupt de hoorn op de haak van zijn mobieltje. Zweetdruppeltjes parelden van zijn voorhoofd en drupten op z'n buro om daar kleine diamantjes te stollen. Nooit eerder had iemand hem getutoyeerd, behalve zijn vrouw die na 25 jaar huwelijk daarvoor toestemming had gekregen als kado.
Diederik legde zijn benen op z'n bureau, bedacht zich en koppelde ze toch weer aan zijn stompjes vast. Hij liep naar de koelkast, pakte er een sigaar uit en stak hem op een schroef uit de muur. Jonglerend met enkele van zijn meest favoriete papierversnipperaars ijsbeerde Diederik door zijn kelder met uitzicht op zee. Hoe kon hij nou gemist hebben dat hij een jaar later Fons toestemming zou gaan geven onbekenden in het Nederlands aan te spreken?
Er werd op de deur geklopt. Diederik klopte niet terug en maakte in plaats daarvan enkele radslagen door zijn kantoor, landde op zijn enige kapotte koelkast naast de schroef in de muur, haalde de sigaar eraf en stak hem in vuur en vlam. Er werd nogmaals geklopt op de deur, direct gevolgd door een stem die door vijf centimeter gewapend graniet zich verstaanbaar probeerde te maken.
Terwijl de sigaar bezig was de vluchtstrook in Diederiks longen te asfalteren dacht Diederik na over de vrienden die hij leerde kennen tijdens zijn periode in De Kliniek en met name over diegenen die tegen deuren praatten. Dat waren er zeker elf, dus het zou gekkenwerk zijn om hier nog meer hersencapaciteit tegenaan te gooien. Dus Diederik besloot Michelle Kleefkogel aan een van haar glazuurwitte tanden te voelen over het hoe en waarom.
Hij drukte op de rode knop rechtsboven de schroef uit de muur. Buiten ging het luchtzakalarm af. Een passerende vreemde vogel, niet bekend in de omgeving, negeerde het en viel plotsklaps zestig meter naar beneden recht in de klauwen van een warme luchtstroom die hem verder naar zijn bestemming vervoerde. Binnen ging ook een sirene af en groene zwaailichten waarschuwden iedere dove kwartel dat de loeiende sirene het ditmaal menens was.
Seconden later zwaaide de gewapende granieten deur open. Een toevallig passerende cavia bleef tweedimensionaal tussen muur en deur plakken en begon direct met zijn proces tot fossilatie. "Beter laat dan nooit", dacht Diederik en sloot vliegensvlug het deurtje van de caviakooi.
Michelle Kleefkogel, die inderdaad tegen Diederiks deur aan het praten was, keek verschrikt op.
To be continued...
Prof. Niek'Oh en het geheim van de Fiets
dd. 2009-11-14+15
Ging op audientie in Aarsmersfoort bij prof. Niek'Oh. The one man entertainment show; the inventor of Psycho Warfare. This is my story.
Met alleen ontbijt op over de A9, A4, A10, A1 en N199 zoeven. Netjes stoppen voor iedere fotopaal. TomTom bepaalde de aankomsttijd steeds een minuutje vroeger.
Daar aangekomen rond 1620 Zulu drie roze koeken als opeetlunch verorberd. Hap hap, knaag, knabbel, slikweg. Je kent het wel.
Vervolgens gingen we pizza bouwen. Met allemaal dingetjes en heel, heeeel veel kaas. Crunch, crunch, smikkel. Bodem was gelegd en twee flessen wijn geledigd.
Tussen het roddelen door tikte de klok de minuten weg alsof het een lieve lust was. Uiteindelijk bereikte de klok de twaalf. Cycle time! Voor het eerst in vijf jaar heb ik me minutenlang vervoerd op een zadel met twee wielen. Bizarre ervaring. Geen achteruitkijkspiegels, een staaf als stuur met zonder airbags en geen koppeling om mee te spelen.
Na een eeuwigheid kwamen we in de binnenstadzone terecht waar we na een korte irisscan binnen mochten. Fietsen achteruit ingefileparkeerd. Op naar kroeg number one: the Irish pub. Bier gemaakt van wereldrecordboeken gedronken. Burp. Mensen gekeken. Twee stelletjes waarvan de partners elkaar half uur lang negeerden en toen patsboemhatseklats ineens kleften en kleefden. 1 gast had een lelijk rood New York shirt aan.
In de volgende kroeg waren er allemaal lichtjes. Zeer trendy. En een witte zwarte piet stond op de bar te dansen. Ik mocht van Niek'Oh niet z'n enkels fetchen en naar me toe trekken in een rappe beweging.
Na een korte tussenstop in een bier-uit-je-hand-stoot-kroeg belandden we uiteindelijk op een apenrots, waar het helemaal zien en gezien worden was. En wij keken. Vooral naar de schaapjes die zich eigenlijk niet dienen te laven aan wereldse geneugten als opdrinkalcohol en oprookpeuken. Man man man, wat een rots en wat een apen.
Terwijl de wekkers van den kerkgangers aan het rinkelen waren keerden wij huischwaertsch. In een flauwe bocht die ik haarscherp nam besloot ik even op de grond te gaan liggen. Een spier in m'n onderbeen kreeg daarvan een enorme optater en die besloot de volgende middag stijf en pijnlijk te zijn, waardoor ik nu kreupel loop als een manke hond. En Niek'Oh? Die heeft door braamstruiken gefietst en heeft nu een band die nog platter is dan de borsten van Kelly toen ze nog man was.
Met gestrekt been en brakke kop rond 1600 Zulu teruggevlogen. De A4 en A10 overgeslagen.
C'est tout!
(Druk- en zetfouten voorbehouden)
Ging op audientie in Aarsmersfoort bij prof. Niek'Oh. The one man entertainment show; the inventor of Psycho Warfare. This is my story.
Met alleen ontbijt op over de A9, A4, A10, A1 en N199 zoeven. Netjes stoppen voor iedere fotopaal. TomTom bepaalde de aankomsttijd steeds een minuutje vroeger.
Daar aangekomen rond 1620 Zulu drie roze koeken als opeetlunch verorberd. Hap hap, knaag, knabbel, slikweg. Je kent het wel.
Vervolgens gingen we pizza bouwen. Met allemaal dingetjes en heel, heeeel veel kaas. Crunch, crunch, smikkel. Bodem was gelegd en twee flessen wijn geledigd.
Tussen het roddelen door tikte de klok de minuten weg alsof het een lieve lust was. Uiteindelijk bereikte de klok de twaalf. Cycle time! Voor het eerst in vijf jaar heb ik me minutenlang vervoerd op een zadel met twee wielen. Bizarre ervaring. Geen achteruitkijkspiegels, een staaf als stuur met zonder airbags en geen koppeling om mee te spelen.
Na een eeuwigheid kwamen we in de binnenstadzone terecht waar we na een korte irisscan binnen mochten. Fietsen achteruit ingefileparkeerd. Op naar kroeg number one: the Irish pub. Bier gemaakt van wereldrecordboeken gedronken. Burp. Mensen gekeken. Twee stelletjes waarvan de partners elkaar half uur lang negeerden en toen patsboemhatseklats ineens kleften en kleefden. 1 gast had een lelijk rood New York shirt aan.
In de volgende kroeg waren er allemaal lichtjes. Zeer trendy. En een witte zwarte piet stond op de bar te dansen. Ik mocht van Niek'Oh niet z'n enkels fetchen en naar me toe trekken in een rappe beweging.
Na een korte tussenstop in een bier-uit-je-hand-stoot-kroeg belandden we uiteindelijk op een apenrots, waar het helemaal zien en gezien worden was. En wij keken. Vooral naar de schaapjes die zich eigenlijk niet dienen te laven aan wereldse geneugten als opdrinkalcohol en oprookpeuken. Man man man, wat een rots en wat een apen.
Terwijl de wekkers van den kerkgangers aan het rinkelen waren keerden wij huischwaertsch. In een flauwe bocht die ik haarscherp nam besloot ik even op de grond te gaan liggen. Een spier in m'n onderbeen kreeg daarvan een enorme optater en die besloot de volgende middag stijf en pijnlijk te zijn, waardoor ik nu kreupel loop als een manke hond. En Niek'Oh? Die heeft door braamstruiken gefietst en heeft nu een band die nog platter is dan de borsten van Kelly toen ze nog man was.
Met gestrekt been en brakke kop rond 1600 Zulu teruggevlogen. De A4 en A10 overgeslagen.
C'est tout!
(Druk- en zetfouten voorbehouden)
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
