Buiten aarde bellen

Diederik Boterletter was een rustige jongeman met ADHD die een wat aparte hobby had. Nu ja, eigenlijk had hij twee hobbies. De eerste was het verkeerd spellen van de naam van koningin Beatrix. Hij behoorde zelfs tot de internationale sub-top en reisde regelmatig naar Zweden om een nieuwe prijzenkast te kopen van het bekendste knackebrod-vretende bedrijf ter wereld.

Zijn tweede hobbie was een wat minder ingevoerde, zelfs ietwat obscure bezigheid: het optelefoneren van hele lange zelfverzonnen telefoonnummers. Zo had hij bijvoorbeeld 3248738473874337873 een keer gedraaid op zijn mobieltje uit 1996 met draaischijf en hoorn. Met een tegen de 100% aanschurkende regelmaat kreeg Diederik geen gehoor, een in-gesprek-toon te horen, of kreeg hij weken later van KPN schriftelijk bericht dat de verbinding 'helaas om technische redenen niet tot stand kon worden gebracht'.

Op een goede dag draaide Diederik echter 32493483294839899999990042. En er werd opgenomen. Diederik legde zijn gehoororgaan te luister tegen de hoorn. Met een dik Engels accent toeterde de andere kant van de lijn in onberispelijk Spaans: "Hello there, what can I do you for?". Diederik, een door de wol geverfde professional, antwoorde brisk: "Yo homey, is mister Fons Waterslager available or unavailable?". Waarop de stem parereerde: "no, he's not." Diederik dacht na. Fons was blijkbaar niet beschikbaar en niet niet beschikbaar tegelijkertijd. Daar moest een reden voor zijn.

Terwijl Diederik hard aan het nadenken was over zijn repliek antwoordde hij: "well, can I speak to him?"
"No, you can."
"Well than, give him to me."
"I will, but I can't."
"You're weird."
"No, I'm Martian."
"So Fons is on Mars."
"Well yes, but he isn't."
"That's odd."
"Not really, he is in a quantum-teleconference with Jupiter and Saturn while on vacation with his wife ands kids in his office on Mars."
"Damn, he's a hard man to get hold of."
"No, he isn't."
"Yes he is!"
"No, he isn't."
"Oh fuck off, give me Fons."
"Okay."

De lijn kraakte voor een moment en na een korte stilte sprak een donkere, zware whiskey-rook stem in een onvervalst Amsterdams accent: "Goede middendag, je spreekt met Fons Waterslagert". Diederik schrok en smeet abrupt de hoorn op de haak van zijn mobieltje. Zweetdruppeltjes parelden van zijn voorhoofd en drupten op z'n buro om daar kleine diamantjes te stollen. Nooit eerder had iemand hem getutoyeerd, behalve zijn vrouw die na 25 jaar huwelijk daarvoor toestemming had gekregen als kado.

Diederik legde zijn benen op z'n bureau, bedacht zich en koppelde ze toch weer aan zijn stompjes vast. Hij liep naar de koelkast, pakte er een sigaar uit en stak hem op een schroef uit de muur. Jonglerend met enkele van zijn meest favoriete papierversnipperaars ijsbeerde Diederik door zijn kelder met uitzicht op zee. Hoe kon hij nou gemist hebben dat hij een jaar later Fons toestemming zou gaan geven onbekenden in het Nederlands aan te spreken?

Er werd op de deur geklopt. Diederik klopte niet terug en maakte in plaats daarvan enkele radslagen door zijn kantoor, landde op zijn enige kapotte koelkast naast de schroef in de muur, haalde de sigaar eraf en stak hem in vuur en vlam. Er werd nogmaals geklopt op de deur, direct gevolgd door een stem die door vijf centimeter gewapend graniet zich verstaanbaar probeerde te maken.

Terwijl de sigaar bezig was de vluchtstrook in Diederiks longen te asfalteren dacht Diederik na over de vrienden die hij leerde kennen tijdens zijn periode in De Kliniek en met name over diegenen die tegen deuren praatten. Dat waren er zeker elf, dus het zou gekkenwerk zijn om hier nog meer hersencapaciteit tegenaan te gooien. Dus Diederik besloot Michelle Kleefkogel aan een van haar glazuurwitte tanden te voelen over het hoe en waarom.

Hij drukte op de rode knop rechtsboven de schroef uit de muur. Buiten ging het luchtzakalarm af. Een passerende vreemde vogel, niet bekend in de omgeving, negeerde het en viel plotsklaps zestig meter naar beneden recht in de klauwen van een warme luchtstroom die hem verder naar zijn bestemming vervoerde. Binnen ging ook een sirene af en groene zwaailichten waarschuwden iedere dove kwartel dat de loeiende sirene het ditmaal menens was.

Seconden later zwaaide de gewapende granieten deur open. Een toevallig passerende cavia bleef tweedimensionaal tussen muur en deur plakken en begon direct met zijn proces tot fossilatie. "Beter laat dan nooit", dacht Diederik en sloot vliegensvlug het deurtje van de caviakooi.

Michelle Kleefkogel, die inderdaad tegen Diederiks deur aan het praten was, keek verschrikt op.

To be continued...