De man die een lift wilde naar het cafe

Zondagavond. Het was op deze zonnige maartse zondag 17:41 geweest en ik reed nog even met open dak rond door het altijd mooie Noord-Holland met de boodschappen veilig opgeborgen in de kofferbak. Toeren door Noord-Holland is de ideale manier om even de gedachten te verzetten. En om de staat te steunen via de buitenproportioneel hoge accijns op wegrijbenzine. Maar goed, ik dwaal af.

Vlak voorbij Krabbendam stopte ik even om wat foto's te maken van de schitterende lucht, uitgeveegde wolkjes en lage zon. Ik stapte uit en concentreerde me op de composities van mijn immer onvolprezen digitale kunstwerken. In de verte peddelde een heerschap te fiets mijn kant op. Ik schonk hem geen aandacht. Dat was echter niet wederzijds.

Bezig met wegvertrekken, de geopende deur al in mijn hand, schoot de fietsmeneer mij aan met de woorden "waar ga je naartoe?". Korte tijd observeerde ik het meneerschap te fiets. 50+. Roker, dat rook ik. Muts op z'n pan. Fiets die al twee wereldoorlogen had meegemaakt. Mostly harmless, was mijn conclusie. Hij vroeg of ik richting Burgerbrug ging. Ik antwoordde bevestigend, met mijn vinger een route tekenend in de lucht die ik van plan was te volgen. "Mag ik dan een lift van je," vroeg het onbekende mijnheerschap. "En je fiets dan?" stamelde ik. "Oh, die zet ik hier gewoon tegen dat verkeersbord neer".

Seconden later rolden de wielen harder dan de politie hebben kan richting Burgerbrug. Preciezer: het cafe van Burgerbrug. Daar wilde meneer graag afgezet worden. Hij was al te laat, dus vandaar zijn liftverzoek verklaarde hij. In die rit van twee minuten ben ik volstrekt niets maar dan ook niets over hem te weten gekomen. Dat was echter niet wederzijds (part deux). Hij ging rijker aan kennis het cafe in. Hij weet nu waar ik ongeveer woon, dat fotograferen mijn hobby is, dat ik graag rondtoer, en dat het in de auto met open dak warmer is dan als je zou lopen. So, more than enough knowledge to wash away with lots of pints of stale beer in a brown boozing bar.

Ik stopte bij het cafe en hij vroeg me of ik iets verder kon rijden. Lichtelijke verbaasd gaf ik plankgas om drie meter verder op zijn verzoek weer te stoppen. Nu kon hij echt recht voor de deur uitstappen. Ik begreep 'm. Hij stapte uit en bedankte me.

De rest van de rit is er weinig bijzonders gebeurd. Ja, ik nam een verkeerde afslag in de veronderstelling dat de brug verderop afgesloten was. Dat bleek niet het geval. Sterker nog, juist de afslag die ik nam om een roadblock te voorkomen bleek gestremd voor doorgaand verkeer. Ik ga The Truman Show nog maar eens kijken.

Einde.